Przebaczenie które niesie ulgę.

-
Pojawiło się w moim sercu dzisiaj, po porannej Modlitwie Głębi. Słowo, na które długo czekałem-„Przebaczam.”  Wybrzmiało całą swoją mocą i przyszła ulga, jakbym zrzucił worek kamieni z ramion. Cudownie i lekko się teraz czuję, bo nie muszę już nosić w sobie całej tej zadry, jaka mnie przez lata koliła w duszy. Swobodniej oddycham, a lęk ucichł, jakby zrozumiał, że jeśli stanie się znów coś złego to podziękuje za to.

Latami tłumiłem w sobie płacz, który gromadził się od dzieciństwa. Chwile, gdy ojciec lał mnie pasem z wściekłością, starałem się usilnie zastąpić zrozumieniem tego, że inaczej nie umiał i, że sam był raniony przez swojego ojca. Brak czasu mamy na poświęcenie mi  choć chwili uwagi z miłością, również starałem się wytłumaczyć. No, bo cóż mogłem wtedy zrobić. Zrzucenie winy na siebie było wtedy jedynym rozwiązaniem.  Przecież musi być ze mną coś nie tak, skoro mama nie zauważa mojego smutku i lęku.

Wiele razy wybaczałem, tak jak nauczał Jezus.-„ Wybaczaj, nieustannie wybaczaj.”  Wypisywałem na kartkach papieru słowo „przebaczam” setki razy. Potem przyszła pora na wyrażanie „niewyrażonej” wściekłości na rodziców, również w formie papierowej. Czasem w tańcu puściły mi emocje i tak życie mijało, a balast smutku i zranienia ciągle mi towarzyszył. Dlaczego dopiero teraz pojąłem, że to przebaczenie było z mojej głowy?

 Praktykując Modlitwę Głębi zapominam o głowie i wchodzą w obszar gdzie nie ma racjonalizacji i wyjaśnień, udawania i przebaczania na siłę. Wchodzę w obszar, który tak długo ignorowałem, że aż mi jest za to wstyd przed samym sobą. Obszar, w którym schował się cały mój smutek zranionego dziecka. A łzy, które od tygodnia wychodzą ze mnie, są jak balsam dla mojej zranionej duszy. Oczyszczają ją, po to, aby znów mogła cieszyć się świeżością dnia codziennego i patrzeniem na życie oczami miłości.

Teraz rozumiem, że serce nie analizuje i nie usprawiedliwia. Jeśli jest zranione, to jest zranione i koniec! I warto wtedy z nim być. Tak po prostu, towarzyszyć mu w smutku.

P.S.

Po 17 miesiącach wracam do pracy. Jednak nie mógłbym nie dzielić się tym dobrem, jakie przyszło do mnie kilka miesięcy temu, w formie prostej modlitwy kontemplacyjnej i wpisy będą c o jakiś czas. Będę pisał w miarę możliwości o moich przemyśleniach, odkryciach, zachwytach i przemijającym życiu. Bo po cóż mi dobro, jeśli nie mogę go dalej puścić.

Bądżcie w modlitwie każdego dnia. Wasze rodziny i świat tego potrzebują.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Przeżyj to sam. Nie zamieniaj serca w twardy głaz.

-
Chyba każdy z mojego pokolenia lat 70 i 80 pamięta kultową piosenkę Lombardu „Przeżyj to sam”. Prosty tekst, a tak wymowny. Dotyka serca. Szczególnie tym, co życie przeminęło bez wyrazu. I te tysiące zapalniczek wypluwających maleńki płomyk na znak solidarności z żalem po utraconych chwilach życia, które można było zobaczyć na koncertach Lombardu. Tak wielu z nas przeżywa życie bez uczuć. Skąd się to bierze? W czerwcu tego roku na rekolekcjach zamkniętych Modlitwy Głębi był czas pośpiewać trochę przy ognisku. Znajoma pieśń lombardu wybrzmiała akordy i pozwoliliśmy się ponieść słowom. A potem refren- „Przeżyj to sam, przeżyj to sam. Nie zamieniaj serca w twardy głaz, puki jeszcze serce masz.” Pieśń niosła nasze emocje daleko. Zabierał je wiatr i gnał hen przed siebie, Bóg jeden wie ile domów było z nami wtedy. A potem pojawiło się we mnie uczucie żalu. Żalu za utraconym czasem młodości, gdzie zamiast dać się ponieść życiu, stałem z boku zadowalając się jakimiś tam ochłapami. Tyle c
Czytaj więcej

Żyję.

-
Nadal siedzę codziennie w Modlitwie Głębi. Mija właśnie 2 lata, od kiedy pierwszy raz spróbowałem tego rodzaju modlitwy. Początki były trudne. Pisze o nich we wcześniejszych wpisach. Dzisiaj smakuje wyśmienicie. Z biegiem mijających miesięcy dojrzewała ta modlitwa we mnie jak wino. Od fermentu, czyli całego bagna nagromadzonego i stłumionego we mnie, w środku, do aromatu pieszczącego zmysły. Teraz siedzę jak skała i rozkoszuje się rzeczywistością. Nieporuszony, jestem świadkiem tego, co dzieje się w moim ciele, na przemian z smakując aromatu powietrza, jakie mnie otacza. To taki romans z rzeczywistością. Siedzisz i rozkoszujesz się świadomością przestrzeni. To swego rodzaju nagroda za wierność codziennego siadania do trwania w ciszy. I nie trzeba nic, to wystarczy.   A jeszcze tak niedawno leżałem obolały walcząc ze śmiertelną chorobą. Czasem ciarki mnie przechodzą, jak sobie pomyślę, ile cierpienia doświadczyłem przez okres choroby. Czyż życie nie potrafi zaskakiwać?
Czytaj więcej

Demony przeszłości.

-
Nawiedziła mnie pewna refleksja w trakcie obecności na warsztatach Modlitwy Ciszy w Wadowicach, gdzie zebrało się sporo nowych osób, pewno pragnących poznać ten rodzaj medytacji chrześcijańskiej i być może jej praktykowania w przyszłości. Otóż wchodząc na drogę praktyki owej modlitwy ciszy trzeba mieć świadomość, że wcześniej czy póżniej rozpocznie się okres wychodzenia z człowieka wszelkich nieprzyjemnych uczuć, jakie chciał ukryć przed światem, a tak naprawdę przed sobą. I tu pojawia się problem. Co z tym zrobić, albo jak sobie z tym poradzić. Przypuszczam, bo tak jest u mnie, intuicja podpowiada i poniekąd wspiera na tej drodze. Najlepiej jednak warto mieć przewodnika duchowego który to rozumie. Jest kilku księży, a raczej zakonników, którzy sami praktykują i są podporą dla innych. Warto to rozważyć. Piszę to, gdyż wiele osób wchodzi na tą ścieżkę, a potem z niej rezygnuje dlatego, że nie rozumieją, iż jednym z ubocznych skutków owej praktyki jest pozbywania się starych, zapiec
Czytaj więcej