Zrozum to, co powiem. Spróbuj to zrozumieć dobrze.

-
Odwiedziłem ostatnio starą znajomą za czasów młodości.  Wcześniej z nią długo telefonicznie rozmawiałem i tak sobie gaworzyliśmy o czasach, które były dawno temu. Napomknęła mi pod koniec rozmowy, że nadal jest sama i szuka tej drugiej połówki.

Coś niecoś wiedziałem o jej przeszłości. Miała kogoś dawno temu i ją zostawił. Potem dowiedziałem się, że wychowywała się bez ojca od 6 roku życia. Obecnie ma z nim kontakt i jak to nazwała: jest w trakcie przebaczania mu wszelakich krzywd, jakie jej wyrządził, gdyż piszą, że to jest podstawą, aby kogoś dla siebie znaleźć. Coś mnie pchało do tego, aby się z nią spotkać, a jako, ze sympatią wielką jej nie darzyłem, miałem w sobie mieszane uczucia jadąc na spotkanie.

Powspominaliśmy stare czasy przy herbatce i tematy zeszły na relacje damsko- męskie. W trakcie rozmowy patrzyłem jej głęboko w oczy. Mówiła i racjonalizowała swoje przebaczanie ojcu i byłemu chłopakowi, a jej oczy powoli odzyskiwały blask. Zwróciłem jej na to uwagę, że inaczej odbieram jej oczy. W momencie, gdy się zorientowała, co do niej mówię, blask znikł. A ja poczułem się zmieszany, jej zmieszaniem. Jakby się wstydziła tego blasku. Potem już nie racjonalizowała, tylko wyrzucała z siebie oskarżenia na ojca i byłego chłopaka

W pewnym momencie była bliska płaczu. Zapytałem, czemu tych ran, jakie czuje w sobie nie pozwoli sobie przeżyć. Zapytała- a z kim? Chciałem powiedzieć- z Ojcem Bogiem. Zamilkłem jednak, bo kobieta była niewierząca i uważała, że wszystko wie i jakoś głupio mi się zrobiło, na myśl, że mam jej mówić o Bogu, jako kochającym ojcu, do którego może się przytulić w trakcie Modlitwy w Ciszy oddając mu swoje zranione serce. Naj zwyczajnie w świecie stchórzyłem. Ale czy na pewno? A może coś się w niej przemieniło, bo nic jej nie wciskałem, udowadniałem, przekonywałem. Może jej pomogło to, że z nią po prostu byłem. Kto wie?

Nie pytałem o zgodę tej osoby, czy mogę to napisać. Więc proszę uznać, że jest to osoba fikcyjna, wymyślona przeze mnie na potrzeby tego postu. Nie sądzę, aby to było ważne, kto to jest. Dla mnie ważne jest, aby po prostu być z drugim człowiekiem, tak po prostu, po ludzku posłuchać jego historię. Nie zawsze tak jest, jednak chcę się tego uczyć.

 A kto słucha moją historię? Kto wie o moim życiu i uczuciach tyle, co ja? No kto? Bóg Ojciec? Uciekam na modlitwę do Ojca kochającego.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Przeżyj to sam. Nie zamieniaj serca w twardy głaz.

-
Chyba każdy z mojego pokolenia lat 70 i 80 pamięta kultową piosenkę Lombardu „Przeżyj to sam”. Prosty tekst, a tak wymowny. Dotyka serca. Szczególnie tym, co życie przeminęło bez wyrazu. I te tysiące zapalniczek wypluwających maleńki płomyk na znak solidarności z żalem po utraconych chwilach życia, które można było zobaczyć na koncertach Lombardu. Tak wielu z nas przeżywa życie bez uczuć. Skąd się to bierze? W czerwcu tego roku na rekolekcjach zamkniętych Modlitwy Głębi był czas pośpiewać trochę przy ognisku. Znajoma pieśń lombardu wybrzmiała akordy i pozwoliliśmy się ponieść słowom. A potem refren- „Przeżyj to sam, przeżyj to sam. Nie zamieniaj serca w twardy głaz, puki jeszcze serce masz.” Pieśń niosła nasze emocje daleko. Zabierał je wiatr i gnał hen przed siebie, Bóg jeden wie ile domów było z nami wtedy. A potem pojawiło się we mnie uczucie żalu. Żalu za utraconym czasem młodości, gdzie zamiast dać się ponieść życiu, stałem z boku zadowalając się jakimiś tam ochłapami. Tyle c
Czytaj więcej

Żyję.

-
Nadal siedzę codziennie w Modlitwie Głębi. Mija właśnie 2 lata, od kiedy pierwszy raz spróbowałem tego rodzaju modlitwy. Początki były trudne. Pisze o nich we wcześniejszych wpisach. Dzisiaj smakuje wyśmienicie. Z biegiem mijających miesięcy dojrzewała ta modlitwa we mnie jak wino. Od fermentu, czyli całego bagna nagromadzonego i stłumionego we mnie, w środku, do aromatu pieszczącego zmysły. Teraz siedzę jak skała i rozkoszuje się rzeczywistością. Nieporuszony, jestem świadkiem tego, co dzieje się w moim ciele, na przemian z smakując aromatu powietrza, jakie mnie otacza. To taki romans z rzeczywistością. Siedzisz i rozkoszujesz się świadomością przestrzeni. To swego rodzaju nagroda za wierność codziennego siadania do trwania w ciszy. I nie trzeba nic, to wystarczy.   A jeszcze tak niedawno leżałem obolały walcząc ze śmiertelną chorobą. Czasem ciarki mnie przechodzą, jak sobie pomyślę, ile cierpienia doświadczyłem przez okres choroby. Czyż życie nie potrafi zaskakiwać?
Czytaj więcej

Demony przeszłości.

-
Nawiedziła mnie pewna refleksja w trakcie obecności na warsztatach Modlitwy Ciszy w Wadowicach, gdzie zebrało się sporo nowych osób, pewno pragnących poznać ten rodzaj medytacji chrześcijańskiej i być może jej praktykowania w przyszłości. Otóż wchodząc na drogę praktyki owej modlitwy ciszy trzeba mieć świadomość, że wcześniej czy póżniej rozpocznie się okres wychodzenia z człowieka wszelkich nieprzyjemnych uczuć, jakie chciał ukryć przed światem, a tak naprawdę przed sobą. I tu pojawia się problem. Co z tym zrobić, albo jak sobie z tym poradzić. Przypuszczam, bo tak jest u mnie, intuicja podpowiada i poniekąd wspiera na tej drodze. Najlepiej jednak warto mieć przewodnika duchowego który to rozumie. Jest kilku księży, a raczej zakonników, którzy sami praktykują i są podporą dla innych. Warto to rozważyć. Piszę to, gdyż wiele osób wchodzi na tą ścieżkę, a potem z niej rezygnuje dlatego, że nie rozumieją, iż jednym z ubocznych skutków owej praktyki jest pozbywania się starych, zapiec
Czytaj więcej