Tak po prostu, jestem sobie.

-
Gdziekolwiek jesteś, 
Wyjdź za bramę! 
Idź na pola, 
Słysz wołanie! 
To ja wołam. 
                     Edward Stachura

Dawnymi czasy uwielbiałem czytać Luise L Hay „Możesz uzdrowić swoje życie”. Wczytywałem się w każdy wers niczym kochanek, który pragnie poczuć się przez chwilę kochany, żyjąc nadzieją, ze cos się zmieni na trwałe i zawsze to będzie kochanie. Czy poza nadzieją to czytanie przyniosło mi ową trwałość uleczenia swojego życia, która mi się marzyła? NIE!!!Minęło 20 lat od tego czasu, a ja dopiero teraz rozumiem, co autorka miała na myśli pisząc tą książkę.

Wczoraj pierwszy raz spojrzałem na siebie, w lustrze bez ocieniania, tak po prostu, będąc z tym wizerunkiem, z lustra. Na początku zawiało mi grozą i czułem nienawiść, do tego, co widzę. Potem jednak pozwalając sobie być z tym, co widzę poczułem współczucie i tak sobie z tym współczuciem do siebie byłem chwilę. Wieczorem posłuchałem wykładu jednego z lepszych wykładowców świeckiego ZEN na temat nienawiści i zasnąłem. Rano obudziło mnie dziwne uczucie ciekawości. Czułe, że coś się wydarzy i wydarzyło się. W trakcie modlitwy głębi poczułem TO. To była niechęć do siebie. Powtarzało się coś we mnie- „nie chcę siebie widzieć”. A potem przyszło zrozumienie, że uciekałem od siebie przez prawie całe życie i prawie całe życie mi uciekło. Uciekało mi to wołanie od siebie, do siebie, o siebie.

Jakoś lekko się teraz czuję, bo w końcu poczułem tą ulgę, że nie muszę się kreować na kogokolwiek i robić cokolwiek, aby doświadczać miłości i akceptacji. Wystarczy mi po prostu BYĆ i robić to, co czuję, ze mam robić, gdyż jest to zgodne z moim własnym sumieniem. Czas powinności powoli kończy się w moim życiu. Jestem daleki jednak od oszukiwania siebie, że samo zrozumienie mi wystarczy. Pielęgnuję to zrozumienie każdego dnia, siadając na poduszce i wsłuchując się w mądrość, jaką mogę w sobie usłyszeć, gdy zatapiam się w ciszy przed Bogiem Ojcem.

Zadaje sobie również pytanie: czy musze kreować się na kogokolwiek i posiadać cokolwiek, aby doświadczać życia w całej pełni? Czy musze gonić za akceptacją innych, aby tej pełni nie stracić?

Wychodzę za bramę, idę w stronę przestrzeni, słyszę wołanie, to coś we mnie woła….. Czas powrócić do domu. Bóg ojciec zawsze mnie kocha.

Refleksja.
Mija ponad 20 lat odkąd podjałem świadomą decyzję, aby zmienić swoje życie na takie, które da mi dobrobyt i miłość. I ciągle mi to umykało. A wystarczyło 5 miesięcy systematycznej praktyki Modlitwy Głębi, aby pojąć, że to zawsze było i jest w moim zyciu. A  wypływa ze mnie, a nie z zewnątrz.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Przeżyj to sam. Nie zamieniaj serca w twardy głaz.

-
Chyba każdy z mojego pokolenia lat 70 i 80 pamięta kultową piosenkę Lombardu „Przeżyj to sam”. Prosty tekst, a tak wymowny. Dotyka serca. Szczególnie tym, co życie przeminęło bez wyrazu. I te tysiące zapalniczek wypluwających maleńki płomyk na znak solidarności z żalem po utraconych chwilach życia, które można było zobaczyć na koncertach Lombardu. Tak wielu z nas przeżywa życie bez uczuć. Skąd się to bierze? W czerwcu tego roku na rekolekcjach zamkniętych Modlitwy Głębi był czas pośpiewać trochę przy ognisku. Znajoma pieśń lombardu wybrzmiała akordy i pozwoliliśmy się ponieść słowom. A potem refren- „Przeżyj to sam, przeżyj to sam. Nie zamieniaj serca w twardy głaz, puki jeszcze serce masz.” Pieśń niosła nasze emocje daleko. Zabierał je wiatr i gnał hen przed siebie, Bóg jeden wie ile domów było z nami wtedy. A potem pojawiło się we mnie uczucie żalu. Żalu za utraconym czasem młodości, gdzie zamiast dać się ponieść życiu, stałem z boku zadowalając się jakimiś tam ochłapami. Tyle c
Czytaj więcej

Żyję.

-
Nadal siedzę codziennie w Modlitwie Głębi. Mija właśnie 2 lata, od kiedy pierwszy raz spróbowałem tego rodzaju modlitwy. Początki były trudne. Pisze o nich we wcześniejszych wpisach. Dzisiaj smakuje wyśmienicie. Z biegiem mijających miesięcy dojrzewała ta modlitwa we mnie jak wino. Od fermentu, czyli całego bagna nagromadzonego i stłumionego we mnie, w środku, do aromatu pieszczącego zmysły. Teraz siedzę jak skała i rozkoszuje się rzeczywistością. Nieporuszony, jestem świadkiem tego, co dzieje się w moim ciele, na przemian z smakując aromatu powietrza, jakie mnie otacza. To taki romans z rzeczywistością. Siedzisz i rozkoszujesz się świadomością przestrzeni. To swego rodzaju nagroda za wierność codziennego siadania do trwania w ciszy. I nie trzeba nic, to wystarczy.   A jeszcze tak niedawno leżałem obolały walcząc ze śmiertelną chorobą. Czasem ciarki mnie przechodzą, jak sobie pomyślę, ile cierpienia doświadczyłem przez okres choroby. Czyż życie nie potrafi zaskakiwać?
Czytaj więcej

Demony przeszłości.

-
Nawiedziła mnie pewna refleksja w trakcie obecności na warsztatach Modlitwy Ciszy w Wadowicach, gdzie zebrało się sporo nowych osób, pewno pragnących poznać ten rodzaj medytacji chrześcijańskiej i być może jej praktykowania w przyszłości. Otóż wchodząc na drogę praktyki owej modlitwy ciszy trzeba mieć świadomość, że wcześniej czy póżniej rozpocznie się okres wychodzenia z człowieka wszelkich nieprzyjemnych uczuć, jakie chciał ukryć przed światem, a tak naprawdę przed sobą. I tu pojawia się problem. Co z tym zrobić, albo jak sobie z tym poradzić. Przypuszczam, bo tak jest u mnie, intuicja podpowiada i poniekąd wspiera na tej drodze. Najlepiej jednak warto mieć przewodnika duchowego który to rozumie. Jest kilku księży, a raczej zakonników, którzy sami praktykują i są podporą dla innych. Warto to rozważyć. Piszę to, gdyż wiele osób wchodzi na tą ścieżkę, a potem z niej rezygnuje dlatego, że nie rozumieją, iż jednym z ubocznych skutków owej praktyki jest pozbywania się starych, zapiec
Czytaj więcej