Uleczyć nieuleczalne.

-
Za czasów mojej psychoterapii,  w jakiej z własnego wyboru uczestniczyłem, mój terapeuta (bardzo dobry fachowiec) prowadził mnie poprzez pytania tak, iż uświadomiłem sobie jak bardzo dostawałem po łapach, w dzieciństwie, gdy robiłem to, co czułem, ze chcę robić. To takie podążanie za głosem swego serca. Zwrócił mi wtedy uwagę, że z punktu patrzenia psychologicznego, uzdrowienie tego typu traumy, kiedy dziecko jest karane gdy sięga po to, co chce, jest bardzo trudne, wręcz niemożliwe. Dodał, że warto było by abym popracował nad afirmacjami pozytywnymi, aby to zminimalizować. Czułem wtedy w kościach, że ma rację i kierunek, jaki naświetlił jest dobry. No i tak implantowałem sobie pozytywną afirmację dzień po dnu przez blisko 15 lat przekonując siebie, ze jestem w porządku, gdy sięgam po to, co chcę. W ciągu tych lat faktycznie szedłem za tym, co chciałem, jednak zawsze dając sobie emocjonalnie w dupę, a potem znów wracałem do powinności.

Po przebyciu choroby dałem sobie z tym spokój, zanurzając się w zaakceptowaniu tego co jest, poprzez Modlitwę Głębi  i bycia obecnym na co dzień, z tym co jest, bacznie obserwując, co się wokół mnie dzieje. Jakież było moje zdziwienie, gdy odkryłem, że „bycie w porządku” w moim rozumieniu oznacza zadowalanie innych, a w szczególności rodzinę, niezależnie od tego czy jest to w zgodzie z moim sumieniem, czy nie. A dzisiaj w trakcie Modlitwy poczułem pierwszy raz złość, z którą trudno było mi wysiedzieć. Musiałem uderzyć kilka razy pięścią w tapczan, aby poczuć się lepiej. I faktycznie przyszła ulga i zrozumienie, skąd ta złość.

Nie jestem ofiarą, ani też zadowalaczem innych na wszelakie sposoby, kosztem siebie samego.
I znów pojawiają mi się wątpliwości, jak używać swojej złości, aby nie ranić innych.

Będę mówił stanowcze NIE wtedy, gdy czuję, że to NIE jest właściwe  a zarazem TAK temu co czuję, że ma być TAK. Co z tego wyniknie- nie wiem. Pewno zachwieje to moją stabilnością małżeńską i zawodową. Jednak zaryzykuję. Bo co mam do stracenia?

„Potem mówił do wszystkich: «Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa. Bo cóż za korzyść dla człowieka, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie?  Kto się bowiem Mnie i słów moich zawstydzi, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w swojej chwale oraz w chwale Ojca i świętych aniołów.  Zaprawdę, powiadam wam: Niektórzy z tych, co tu stoją, nie zaznają śmierci, aż ujrzą królestwo Boże» ”. 

 Łk 9, 23-27

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Przeżyj to sam. Nie zamieniaj serca w twardy głaz.

-
Chyba każdy z mojego pokolenia lat 70 i 80 pamięta kultową piosenkę Lombardu „Przeżyj to sam”. Prosty tekst, a tak wymowny. Dotyka serca. Szczególnie tym, co życie przeminęło bez wyrazu. I te tysiące zapalniczek wypluwających maleńki płomyk na znak solidarności z żalem po utraconych chwilach życia, które można było zobaczyć na koncertach Lombardu. Tak wielu z nas przeżywa życie bez uczuć. Skąd się to bierze? W czerwcu tego roku na rekolekcjach zamkniętych Modlitwy Głębi był czas pośpiewać trochę przy ognisku. Znajoma pieśń lombardu wybrzmiała akordy i pozwoliliśmy się ponieść słowom. A potem refren- „Przeżyj to sam, przeżyj to sam. Nie zamieniaj serca w twardy głaz, puki jeszcze serce masz.” Pieśń niosła nasze emocje daleko. Zabierał je wiatr i gnał hen przed siebie, Bóg jeden wie ile domów było z nami wtedy. A potem pojawiło się we mnie uczucie żalu. Żalu za utraconym czasem młodości, gdzie zamiast dać się ponieść życiu, stałem z boku zadowalając się jakimiś tam ochłapami. Tyle c
Czytaj więcej

Żyję.

-
Nadal siedzę codziennie w Modlitwie Głębi. Mija właśnie 2 lata, od kiedy pierwszy raz spróbowałem tego rodzaju modlitwy. Początki były trudne. Pisze o nich we wcześniejszych wpisach. Dzisiaj smakuje wyśmienicie. Z biegiem mijających miesięcy dojrzewała ta modlitwa we mnie jak wino. Od fermentu, czyli całego bagna nagromadzonego i stłumionego we mnie, w środku, do aromatu pieszczącego zmysły. Teraz siedzę jak skała i rozkoszuje się rzeczywistością. Nieporuszony, jestem świadkiem tego, co dzieje się w moim ciele, na przemian z smakując aromatu powietrza, jakie mnie otacza. To taki romans z rzeczywistością. Siedzisz i rozkoszujesz się świadomością przestrzeni. To swego rodzaju nagroda za wierność codziennego siadania do trwania w ciszy. I nie trzeba nic, to wystarczy.   A jeszcze tak niedawno leżałem obolały walcząc ze śmiertelną chorobą. Czasem ciarki mnie przechodzą, jak sobie pomyślę, ile cierpienia doświadczyłem przez okres choroby. Czyż życie nie potrafi zaskakiwać?
Czytaj więcej

Demony przeszłości.

-
Nawiedziła mnie pewna refleksja w trakcie obecności na warsztatach Modlitwy Ciszy w Wadowicach, gdzie zebrało się sporo nowych osób, pewno pragnących poznać ten rodzaj medytacji chrześcijańskiej i być może jej praktykowania w przyszłości. Otóż wchodząc na drogę praktyki owej modlitwy ciszy trzeba mieć świadomość, że wcześniej czy póżniej rozpocznie się okres wychodzenia z człowieka wszelkich nieprzyjemnych uczuć, jakie chciał ukryć przed światem, a tak naprawdę przed sobą. I tu pojawia się problem. Co z tym zrobić, albo jak sobie z tym poradzić. Przypuszczam, bo tak jest u mnie, intuicja podpowiada i poniekąd wspiera na tej drodze. Najlepiej jednak warto mieć przewodnika duchowego który to rozumie. Jest kilku księży, a raczej zakonników, którzy sami praktykują i są podporą dla innych. Warto to rozważyć. Piszę to, gdyż wiele osób wchodzi na tą ścieżkę, a potem z niej rezygnuje dlatego, że nie rozumieją, iż jednym z ubocznych skutków owej praktyki jest pozbywania się starych, zapiec
Czytaj więcej