Klatka.

-
Od 15 miesięcy na śniadanie serwuje sobie zawsze jajecznicę z 3 jaj. Wg. Medycy akademickiej i publikowanych naukowych badań powinienem mieć już zaawansowaną miażdżycę, a cholesterol pukałby do nieba. Nic takiego jednak się nie wydarza z moim zdrowiem. Wręcz odwrotnie. Zawsze mam energię i dobre samopoczucie po takim posiłku, więc z niego nie rezygnuję. Wiec pytam naukowców: jak to jest, że mój organizm dobrze toleruje zawartość białka i żółtka?

W pewnym momencie, po wielu tygodniach praktyki  Modlitwy Głębi zdałem sobie sprawę, że moje życie zamknięte jest w klatce uwarunkowań . To przebywanie z sobą w obecności siebie, czując, że Bóg jest, pozwoliło mi obiektywnie spoglądać na moje codzienne życie i to, co robię. No i zdałem sobie sprawę, że poruszam się wg. pewnych schematów, które ktoś mi sprzedał dawno temu, kiedy byłem mały i uczyłem się, czym jest życie, jak je doświadczać i co trzeba zrobić, aby w miarę możliwości je przeżyć. Super by było, gdyby ktoś mnie nauczył, że nie ma granic, a wyznacznikiem tego, co robię jest własne sumienie i glos Ducha Świętego, lub jak kto woli Boga, Pana Jezusa.

Można czasem usłyszeć na kazaniu, jak ksiądz zachęca, aby żyć zgodnie z wolą Boga. Perspektywa życia zgodnego z wola Boga jest dla mnie bardzo nęcąca. Problem pojawia się wtedy, gdy nie wiem, co jest wola Boga, lub gdzie mam szukać owej woli . W sobie, czy w piśmie, czy w napominaniach innych ludzi, rodziny, krewnych. Wiele pytań, mało odpowiedzi. Ostatni postawiłem na danie sobie spokoju z tą Bożą wolą. Bo może jest tak, że tej woli nie warto szukać, bo ona już jest, wystarczy się w nią słuchać, w swoim sercu. Biorę to ryzyko na siebie, a wyznacznikiem czy jest OK, niech będzie moje sumienie. Tylko znów nasuwa mi się pytanie- jak odróżnić wyrzut sumienia od poczucia winy i czym jest owo poczucie winy. A może to jest właśnie sumienie, to poczucie winy? A może jednak nie? Gdybym kierował się poczuciem winy, to dawno temu położyłbym się do grobu i tam pozostał. Więc chyba nie.

Z czego zbudowana jest ta moja klatka, którą niedawno zdemaskowałem? Intuicyjnie czuję, ze z poczucia winy. Pręty mocno oplatają moje ciało, a każde wyjście uruchamia proces obwiniania się. Ale tak naprawdę kto mnie obwinia? Czy Bóg mnie potępia? Czy Bóg może potępiać? A może mi sprzedano ta ideę, tak jak z tymi jajkami i cholesterolem.

Jako, że nie uśmiecha mi się spędzić reszty życia za kratami poczucia winy, będę ten temat zgłębiał, starając się być obecnym w każdym momencie mojego życia. W każdym działaniu i jego braku. I będę czujny na to skąd płynie owo poczucie winy. Z głowy, czy  z serca. Z góry wiem, że nie będzie to łatwe zadanie, bo klatka zrobi wszystko, abym w niej pozostał.


Szczerze napiszę, że studiowanie, lub badanie własnego serca, lub jak kto woli duszy, to fajna przygoda dla mnie. Czy wpadam w egoizm w ten sposób? Klatka zawsze mi powie, że TAK.

 Refleksja:

 Jak na zawołanie, po opublikowaniu tego tekstu na blogu, rzuca mi sie w oczy na jednej ze stron katolicka recepta motywacyjna
.
Pacierz x 2 dziennie.
Rachunek sumienia 1x dziennie.
Spowiedż 1x raz na miesiąc
Msza święta conajmniej 1x tygodniowo

 Podpisano dr. Jezus Chrystus

Iść w poczucie winy czy nie iść? Bo mnie to nigdy nie motywowało.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Przeżyj to sam. Nie zamieniaj serca w twardy głaz.

-
Chyba każdy z mojego pokolenia lat 70 i 80 pamięta kultową piosenkę Lombardu „Przeżyj to sam”. Prosty tekst, a tak wymowny. Dotyka serca. Szczególnie tym, co życie przeminęło bez wyrazu. I te tysiące zapalniczek wypluwających maleńki płomyk na znak solidarności z żalem po utraconych chwilach życia, które można było zobaczyć na koncertach Lombardu. Tak wielu z nas przeżywa życie bez uczuć. Skąd się to bierze? W czerwcu tego roku na rekolekcjach zamkniętych Modlitwy Głębi był czas pośpiewać trochę przy ognisku. Znajoma pieśń lombardu wybrzmiała akordy i pozwoliliśmy się ponieść słowom. A potem refren- „Przeżyj to sam, przeżyj to sam. Nie zamieniaj serca w twardy głaz, puki jeszcze serce masz.” Pieśń niosła nasze emocje daleko. Zabierał je wiatr i gnał hen przed siebie, Bóg jeden wie ile domów było z nami wtedy. A potem pojawiło się we mnie uczucie żalu. Żalu za utraconym czasem młodości, gdzie zamiast dać się ponieść życiu, stałem z boku zadowalając się jakimiś tam ochłapami. Tyle c
Czytaj więcej

Żyję.

-
Nadal siedzę codziennie w Modlitwie Głębi. Mija właśnie 2 lata, od kiedy pierwszy raz spróbowałem tego rodzaju modlitwy. Początki były trudne. Pisze o nich we wcześniejszych wpisach. Dzisiaj smakuje wyśmienicie. Z biegiem mijających miesięcy dojrzewała ta modlitwa we mnie jak wino. Od fermentu, czyli całego bagna nagromadzonego i stłumionego we mnie, w środku, do aromatu pieszczącego zmysły. Teraz siedzę jak skała i rozkoszuje się rzeczywistością. Nieporuszony, jestem świadkiem tego, co dzieje się w moim ciele, na przemian z smakując aromatu powietrza, jakie mnie otacza. To taki romans z rzeczywistością. Siedzisz i rozkoszujesz się świadomością przestrzeni. To swego rodzaju nagroda za wierność codziennego siadania do trwania w ciszy. I nie trzeba nic, to wystarczy.   A jeszcze tak niedawno leżałem obolały walcząc ze śmiertelną chorobą. Czasem ciarki mnie przechodzą, jak sobie pomyślę, ile cierpienia doświadczyłem przez okres choroby. Czyż życie nie potrafi zaskakiwać?
Czytaj więcej

Demony przeszłości.

-
Nawiedziła mnie pewna refleksja w trakcie obecności na warsztatach Modlitwy Ciszy w Wadowicach, gdzie zebrało się sporo nowych osób, pewno pragnących poznać ten rodzaj medytacji chrześcijańskiej i być może jej praktykowania w przyszłości. Otóż wchodząc na drogę praktyki owej modlitwy ciszy trzeba mieć świadomość, że wcześniej czy póżniej rozpocznie się okres wychodzenia z człowieka wszelkich nieprzyjemnych uczuć, jakie chciał ukryć przed światem, a tak naprawdę przed sobą. I tu pojawia się problem. Co z tym zrobić, albo jak sobie z tym poradzić. Przypuszczam, bo tak jest u mnie, intuicja podpowiada i poniekąd wspiera na tej drodze. Najlepiej jednak warto mieć przewodnika duchowego który to rozumie. Jest kilku księży, a raczej zakonników, którzy sami praktykują i są podporą dla innych. Warto to rozważyć. Piszę to, gdyż wiele osób wchodzi na tą ścieżkę, a potem z niej rezygnuje dlatego, że nie rozumieją, iż jednym z ubocznych skutków owej praktyki jest pozbywania się starych, zapiec
Czytaj więcej