Zrozumieć własny motyw życia.

Długo zbierałem się do napisania kolejnego postu. Coś się we mnie zmieniło i mam poczucie, ze to ostatni post przed większą przerwą w moim pisaniu tego bloga.

Mija rok odkąd pierwszy raz zasiadłem do praktyki Modlitwy Głębi. I faktycznie jest to modlitwa która odkrywa głębie. Tą najprawdziwszą zawsze obecną głębię, gdzie praktykujący powoli zaczyna stawać się jednością z nią. Dane mi było doświadczyć tego. Jest to ogrom miłości, która przenika wszystko, wszystko zalewa i wszystko pragnie objąć . I w tym przebywaniu, w tej głębi jest zatracenie siebie. Nie ma JA. Jest jedność. Człowiek staje się nikim.

Nie da się tego pojąć rozumiem, myślami, studiowaniem Biblii, rozmowami na ten temat. Bo ta głębia jest ponad wszelkie pojęcie i wszelakie pisanie o tym na tym blogu nic nie wniesie do jakiegokolwiek życia. Jest zwykłym pisaniem. Nic nie wnoszącym potokiem słów. Trzeba praktykować. Nie tylko 25 minut dziennie. Trzeba w każdej chwili kontemplować i zgłębiać tajemnicę – czym jest życie. W każdej relacji. Czy to patrząc na przyrodę, przelatującego ptaka, czy w rozmowie z nieznajomym, albo też leżąc w łóżku doświadczając cierpienia.

Jedyne, co powinno być napisane, to usiądź człowiecze i zatop się w własnej głębi. I nie zniechęcaj się. Ignoruj wszystko poza ciszą w sobie, schodząc z uwagą głębiej i głębiej. I tak każdego dnia. Być może któregoś dnia zrozumiesz mistyków piszących, że jedyne w życiu co ma sens jest zatopieniem się w Bogu, Bogu który jest ponad wszystko. Bogu, który jest życiem. 

Dawno temu przyznałem się sam przed sobą, że jestem dorosłym dzieckiem alkoholika. Potem o tym zapomniałem. Z biegiem miesięcy wgłębiania się w własne serce ujrzałem małego chłopczyka przerażonego życiem, nierozumiejącego nic, z tego co się wokół niego dzieje. Jedyną rzeczą którą pragnął była miłość, jaką chciał odczuwać i z nią płynąć . Nauczono go jednak, że to grzech być sobą i podążać za własna energią ciekawości, aby odkrywał nowe przestrzenie życia. Odtąd już nie był prawdziwie sobą. Kreował się na kogoś sztucznego, pozbawionego blasku i świeżości. To nic, że cierpiał. Wierzył głęboko, że któregoś dnia za to cierpienie spotka go nagroda i w końcu ktoś go pokocha i znów poczuje się sobą. A jeśli nie za życia, to może w niebie.

Nie ma chyba większego kłamstwa na tym świecie, jak przekonywanie ludzi do pomysłu, że żródło miłości jest na zewnątrz nas i musimy robić cokolwiek, aby się nią wypełnić. Czuję kaca moralnego wobec siebie, ze uwierzyłem w te brednie. Poprzez systematyczne trwanie na modlitwie ciszy docierało do mnie, warstwa po warstwie, ze żródłem miłości jest Bóg i że Bóg jest miłością i wszystko nią jest. A jedyne co trzeba zrobić, to zapomnieć o „JA” . Odtąd łatwiej teraz mi się czyta mistyków. Nie dziwię się również, że mało kto po nich sięga, bo nie da się tego zrozumieć. To jest poza zrozumieniem.

Stając każdego dnia nago przed Bogiem, zatopiony w ciszy, krok po kroku pojawiało się u mnie poczucie potęgi jaka mnie otacza. Obecnie czuję się nikim wobec niej . Ulotnym pyłkiem. To doświadczenie rodzi we mnie wielką pokorę wobec życia. Jednym zdmuchnięciem Bóg może mi zabrać wszystko i nic nie będę w stanie zrobić. NIC. Życzę wszystkim takiego stanu, gdzie ma się głębokie poczucie, że bez niego nie możemy nic. Gdyby nie ON i jego ogrom miłości nie byłoby mnie i ciebie. Ilu ludzi nosi w sobie poczucie wdzięczności za to, że JEST. Samo jestestwo jest największym cudem jakikolwiek można poznać.

Nadal będę zgłębiał tą tajemnicę życia, bo otworzyła się wewnątrz mnie ogromną przestrzeń. I mam głębokie poczucie, że jedynym celem owej przestrzeni jest zapraszanie do odkrywania jej bezmiaru. Przyjmuje to zaproszenie. Jestem przekonany, że ciebie również zaprasza.